Gastric bypass, maagverkleining

Mijn -Mini- Gastric Bypass (GBP): Een persoonlijke reis

Mijn -Mini- Gastric Bypass (GBP): Een persoonlijke reis

Inleiding

1967 werd de eerste GBP uitgevoerd; sindsdien is er veel veranderd. Niet alleen in de methode, maar ook in de voorbereiding en nazorg met betrekking tot maagverkleiningen. Er zijn drie soorten maagverkleiningen: 1^e de GBP met twee aansluitingen, en een nieuwe aansluiting van je dunne darm op je nieuwe maag, de twee aansluiting van je oude maag op je dunne darm. 2^e mini-GBP met maar 1 aansluiting van je nieuwe maag op de dunne darm. (De mijne) 3^e De sleeve heeft geen ‘nieuwe’ aansluitingen; het maakt alleen de maag kleiner. De laatste kan een vervelende bijwerking hebben: maagzuur.

Nu worden er in Nederland per jaar ongeveer 10.000 GBP uitgevoerd en het groeit nog ieder jaar. Het is tegenwoordig of Ozempic (een medicijn voor diabetici) of een maagverkleining. De eerste kost je rond de twee à driehonderd euro per maand en de tweede gemiddeld 10.000 euro eenmalig. Die wordt vergoed als je een BMI hebt van boven de 40. Minder kan ook, maar dan moet je ernstig onderliggende problemen hebben; dan wordt de hele operatie ook vergoed. Je moet hiervoor wel een verwijzing van je huisarts hebben. Denk aan vaataandoeningen, ernstige suiker en/of verhoogd cholesterol, maar er zijn ook andere aandoeningen die ervoor zorgen dat je niet alleen het bedrag hoeft op te hoesten.

Iedereen weet nu wel dat te veel kilo’s je levensvreugde kan vergallen en dat het verschrikkelijk ongezond is. Je leeft ‘bewezen’ enkele jaren korter. Nou ja, wat betekent ‘jaren korter’ eigenlijk? Op een leeftijd van pakweg een dikke tachtig jaar? Wat maakt het uit!? Veel! Het gaat om de kwaliteit van die jaren. Het gaat erom hoe vaak je bij de dokter komt met klachten die allemaal te herleiden zijn tot vraatzucht, waarvan ik niet weet wat ze precies zijn. Het gaat mij ook om de kwaliteit. Dat is de reden dat ik mijn mini-bypass aangevraagd heb bij Weight Works in Amersfoort.

Miljoenen mensen tobben met hun overgewicht en slepen de vele kilo’s te veel dagelijks met zich mee. In alle seizoenen puffen en kreunen ze onder hun gezicht en hebben ze het bijna altijd te warm. Het kost de Nederlandse samenleving tientallen miljarden per jaar.

Mijn motivatie.

Ik woog 141 kilo en met mijn 192 cm aan lengte nog niet eens zo dramatisch. Ik zou een mooie, glimmende middenklasser in het hoge segment kunnen kopen van het geld dat ik inmiddels al uitgegeven had in mijn leven om mijn gewicht onder controle te krijgen. Ik was vier keer een full member bij Weight Watchers. Bij New Fysics was ik drie keer lid van hun programma. Zij waren de duurste, met hun dure supplementen en intensieve coaching, die duizenden euro’s per keer kostten. Tijdens mijn tijd bij Z viel ik ongeveer vijftien kilo af, net zoals ik deed bij Weight Watchers. D Daarnaast heb ik de talloze boeken en online trainingen, die ook duizenden euro’s kosten, nog niet genoemd. Het heeft totaal niet geholpen. Telkens viel ik weer terug in mijn oude en herkenbare gewoontes, zoals het leegeten van een bord waarbij ik bijna chronisch te veel opschepte.

Ik ben een groot fan van mayonaise; de Zaanse variant is verschrikkelijk lekker, maar ook een verontrustende vijand voor je aderen. A Alle gerechten die mayonaise bevatten, waren mijn favorieten. Ik denk nog weleens aan de bakken aardappelsalades, met name het huismerk van AH. Een bak van bijna een kilo mayonaise ging er binnen een paar dagen doorheen. Te veel eten en ongezonde dingen eten maakten mij tot een monster van vet en water.

Plotseling woog ik 141 kilo. ‘Hoe kan dat?’ Mijn verontwaardiging stikte altijd in de leugen die ik mezelf vertelde. ‘Ik fiets 180 km per week’, was een mooie gedachte, terwijl er tegelijkertijd ‘Maar je vreet voor 1600 km per week’ door mijn hoofd schoot. Mijn grootste domheid is de leugen die ik mezelf vertelde over wat ik at, de hoeveelheid die ik consumeerde en vooral de tijden waarop ik at.

Ondertussen schoten mijn suiker en cholesterol omhoog. Voor het cholesterol kreeg ik inmiddels statines. Voor diabetici was het nog net niet nodig, maar zou ik zo doorgaan met ongezond leven, dan zou type 2-diabeet zeker mijn ongekozen doel worden. Ik ben al vaatpatiënt door een aneurysma in mijn been. Een vijf uur durende bypass zou het logische gevolg zijn.

Dit is een belangrijke stap die in mijn jeugd is gezet.

Belangrijke stappen met betrekking tot voeding, en hoeveel, worden in je jeugd gezet. Hoewel de hoeveelheid voedsel die je eet hormonaal bepaald is, verschilt dit per persoon. Het is gedeeltelijk ook genetisch bepaald. Dit stuk over mijn jeugd gaat bijna helemaal over hoe wij als gezin aten en wat wij zoal consumeerden. Er is veel meer te vertellen en wanneer het allemaal rozengeur en maneschijn zou zijn, zou ik de hardste leugen van mijn leven schrijven. Maar die gebeurtenissen bepaalden in grote lijnen mijn leven wel, maar niet mijn obesitas. Denk aan de sekte waarin wij met z’n allen vele jaren gevangen zaten. Er was sprake van misbruik en zowel lichamelijke als psychische mishandelingen. Maar hé, het waren de jaren zestig, iedereen zocht zichzelf en velen leerden zichzelf opnieuw uit te vinden. Jeugdzorg bestond nog niet in alle contexten die thans gelden. Toen hadden we zoiets als de kinderbescherming, maar een pak rammel kon gewoon gegeven worden, ook als je er bont en blauw van was. Genoeg daarover.

Van mijn moeders kant hadden velen overgewicht en obesitas. Ik heb mijn moeder en haar moeder nooit slank gezien. Alleen mijn broers hebben overgewicht, net zoals mijn zusters. Ik kan stellen dat mijn halfzus te vroeg is overleden (58, denk ik), mede door haar slechte leef- en eetgewoontes. Net zoals de broer die een jaar jonger was dan ik; hij is slechts 60 jaar geworden en gestorven aan een hartaanval. Maar ook veel te dik en zeer slechte leef- en eetgewoontes. Roken deden ze ook allebei. Ik doe het niet meer en drink met mate.

Wij waren met z’n achten thuis. In de ochtend werd een grote melkkoker (5 liter) gevuld met melkpoeder en water, want pakken melk waren niet meer te betalen voor mijn ouders. Ze kochten balen van 25 kg die volgens mijn herinneringen een paar weken meegingen. We kookten de havermout in de melk, en het ergste was wanneer de melkpoeder niet goed gemengd was. Keukenmachines kenden wij niet; we hebben het over de jaren 1960 tot 1970. Ik werd 5 in 1960. Er gingen ook kilo’s witte suiker doorheen per week. En de pap was iedere ochtend schoon op. Mijn vader werkte in de metaalindustrie en had een zware lichamelijke baan. Die nam iedere ochtend zo’n acht boterhammen mee naar werk en zijn havermoutpapbord was een ‘dieplader’.

De man was bijna twee meter en leek op Conan de Barbarian. Zijn spieren waren natuurlijk en grotesk, en dat allemaal zonder sporten. Het was een beest, ook in zijn agressie. Zijn handen leken op boorplatformen; wanneer hij ze in de keuken liet wapperen, dan voelde je dat in je slaapkamer. Hij at als een boer met een zeer oude vork. Niemand in ons gezin probeerde zelfs met die vork te eten. Het vreemde aan die vork was dat ze vier vlijmscherpe punten had en als je als eerste het vlees wilde pakken, begreep je hoe scherp ze waren.

Hij verdiende het meest, was de baas van het gezin. Melkpoeder was niet het enige wat we groot moesten inkopen. Denk aan kolen. We hadden een kolenhok in de schuur van ons appartementengebouw. Tenminste, zo heet het nu; toen heette het gewoon flatgebouw. De slaapkamer van mijn ouders bevond zich in een kamer en suite die grenzend was aan de huiskamer. Ik schat nu dat de hele flat een oppervlakte van 60 m² had, waarin wij met zijn achten leefden. Door de en suite telde het als een vierkamerflat. Een kamer met twee stapelbedden voor de jongens en een kamer met de twee zussen. In het centrum van de flat lag de zeer smalle badkamer waar de wasmachine stond en het waslavabo. Je kon er niet met z’n tweeën passeren. De keuken fungeerde ook als doorgang naar een klein balkon, dat voor de jongens en mij een bekend levensreddend balkon was. Meermalen per maand vluchtten we via het balkon van 1 hoog naar beneden wanneer de twee boorplatformen de voordeur blokkeerden. Maar ik ga nu afdwalen van het onderwerp, dat was niet de bedoeling. Ik deed grote inkopen van voedsel waren noodzakelijk voor onze maaltijden.

Mijn vader reisde minimaal één keer per maand naar Zeeland, zowel voor zijn hobby als om een mud aardappelen (ongeveer 70 kg) te halen. Dat ging schoon op. We aten altijd wat de pot schaftte. Er was geen keuzevrijheid. Ik kan mij niet herinneren dat ons gevraagd werd waar we trek in hadden deze dag. Dit was ook afhankelijk van wat mijn vader op zijn volkstuin had staan aan groentes. Wanneer het geoogst moest worden of gewoon geplukt en afgesneden was, aten we dat dagen achter elkaar. Spruiten waren een letterlijke nachtmerrie voor mij. Iedereen aan tafel vrat ze letterlijk, ik snoepte en kokhalsde. Voor mijn vader waren spruiten een rode lap, en ik werd ontelbare keren van tafel gestuurd en moest het zonder eten doen. Hij vond dat het bord leeggegeten moest worden, ongeacht wat erop lag. Nu hebben mijn moeder en ik in mijn jeugd een goede band gehad. Vaak kwam ze heimelijk, wanneer mijn vader op de bank lag te slapen, mij een bord aardappelen met appelmoes brengen, met minstens 2 cm jus eroverheen. Zo was ze wel; ze kon het niet aanzien dat haar kind zonder eten moest slapen. Maar bij ontdekking kon zij ook zo van het balkon af.

Eten was vooral belangrijk voor mijn moeder, minder voor mijn vader. Vaak werd ik, de oudste van de jongens, op pad gestuurd om paling te halen in Burgerveen; we woonden in Leiden. Ik ging met de fiets en later met de brommer van mijn moeder, hoewel ik nog geen zestien jaar oud was. Mijn moeder vond haar trek veel belangrijker dan mijn vader, die het tegenovergestelde dacht, en ik moest maar hopen dat ik op tijd het balkon bereikte.

Mijn moeder kookte een geweldige palingsoep met mosterd. Ze sneed ze in drie stukken en liet de rauwe paling zachtjes gaarkoken. Iedereen in de familie was dol op de palingsoep. Het was niet alleen de mosterd, maar vooral de roomboter die veel smaak gaf aan de paling. Een supervet gerecht dat minstens twee keer per maand gegeten werd. Mijn moeder had het talent om heerlijk te koken. Ze kwam dan ook uit een horecafamilie. Haar broers zaten allemaal in de horeca. De een bestierde een bowling- en eetgelegenheid en de ander was een zetbaas bij de horeca van een groenteveiling in Katwijk. Daarnaast had ze nog een broer die als ober werkte. Ze konden allemaal wel koken.

Mijn oma en opa waren fors, en mijn vader en moeder waren dat ook. Ik heb de genenstrijd met betrekking tot aanleg om dik te worden dus duidelijk van mijn moeder.

Ik ga nog even door over wat wij vroeger in ons gezin aten. Gekookte paling was niet het enige wat vet was. De jus die over het eten werd gedaan, was niet bedoeld om het smakelijk en soepel te maken, maar om het te laten drijven. Mijn moeder bakte het vlees in een pakje roomboter en gooide er daarna slechts 2 à 300 ml water bij. Gemiddeld 3 à 4 kg aardappelen per dag. Het lag er een beetje aan welke groenten mijn vader in overvloed had in zijn tuin. Blad sla was geen favoriet van mij en het vulde ook niet zo lekker als broccoli. We aten dan nog meer aardappelen ter compensatie.

We kregen niet veel snoep. Het gezinsinkomen was niet slecht; mijn vader verdiende ongeveer 2000 gulden per maand en dat was voor de zestiger jaren behoorlijk goed.

Snoep stalen wij in behoorlijke hoeveelheden bij Waayer, een kruidenier in Leiden-Zuidwest. Dit totdat er een Bounty-reep langs mijn been op de grond viel, terwijl ik dacht dat het goed vastzat tussen mijn broekriem. Ik was het haasje zonder snelle haas, zonder snelle haas te kunnen zijn. Het werd politiewerk en ik kon een paar weken niet lopen van de pijn. De mokerslagen van mijn vader waren dit keer intenser dan alle andere keren.

Eten tot de grens van GBP was een uitdaging.

Of het nu door mijn jeugd en opvoeding kwam of niet: ik bleef veel eten. Meer dan voldoende. Van mijn 20^ste tot mijn 66^ste ben ik een veelvraat geweest. Ik dronk veel whisky met cola light, soms een halve liter sterke drank per avond. Iedere week at ik minstens 1 keer Chinees, waarbij ik gemakkelijk een bak nasi met vlees en groenten kon opeten. Ik trouwde met mijn tweede vrouw toen ik ongeveer 30 was; wij zijn in totaal 16 jaar bij elkaar geweest. Het was een goed mens dat mij steunde, maar ze vond het niet leuk dat ik doordeweeks Chinees haalde. Dat kon echt niet. Ik woog in die tijd ongeveer 100 kg, best een overgewicht, maar nog geen obesitas. Ik liep ontzettend veel hard en liep ook halve en hele marathons. Ik at en dronk ook heel veel alcohol en had de fixe idee dat ik aan het compenseren was: ‘zoveel slechts tegenover zoveel goeds’. Je lichaam heeft geen hersens behalve je hoofd, en je houdt jezelf voor de gek met excuses voor een slecht geordend leven.

Eten was en is voor mij een dwangmatig gegeven. Het heeft vooral met ‘lekker, veel en vet’ te maken. Vet verzadigt een appel niet. Ik sportte nog steeds veel. Ik denk dat het ongeveer 2015 was en ik was langzaam maar gestaag doorgegroeid naar 128 kg. In 2016 merkte een vaatchirurg op dat ik een aneurysma had. Dit was het gevolg van een onderzoek naar het syndroom van Marfan dat bij mij werd uitgevoerd. Ik kreeg direct een bypass van zes uur aan de knieslagader in mijn been. Ze moesten een goed bloedvat uit mijn bovenbeen zoeken. Het was de eerste waarschuwing. Een waarschuwing van mijn lichaam dat het vaatstelsel van mijn familie niet geweldig sterk was. Een bewijs van het vroege sterven van mijn oudste zus aan hersenbloedingen. Ook mijn moeder stierf hieraan op 69-jarige leeftijd. De tweede waarschuwing was het plotselinge overlijden van een broer die een jaar jonger was dan ik. Mijn vader leefde, zoals ik al eerder aangegeven heb, Bourgondisch. Een directe en fatale hartaanval in juli 2018 maakte een einde aan zijn 60-jarige leven.

Voor het eerst kwam New Fysic in mijn leven. Met al hun supplementen en coaching viel ik al snel 15 kg af. Het nadeel is dat het ontzettend duur is. Ik woog even beneden de 120 kg en zag het leven weer zitten. Ik sportte nog steeds veel en ook daarom leek mijn gewicht nog enigszins beheersbaar. Maar ondertussen werd het mij wel duidelijk dat ik mijn knieën aan het verspelen was. Ook de Weight Watchers kwamen weer langs, altijd voor een paar maanden. Nooit langer. Vaak was ik de enige man en tussen al die vrouwen die het alleen over hun gewichten en kinderen hebben, is dit verre van een leuke omgeving voor een man. Ik begon mij steeds wanhopiger te voelen. Kon ik dat ‘vreten’ nou echt niet onder controle krijgen! Schreeuwde het vaak in mijn hoofd. Ik was vaak boos op mijzelf en de koelkastdeur maakte het dan weer goed met mij.

Heidi, mijn vrouw, zei het verschillende keren per dag: ‘jij eet de hele dag’. Ze hoorde de koelkastdeur maar open- en dichtgaan en zag mij dan weer kauwend terugkomen. Er lag altijd van alles in: gerookte kip, gebakken kip, aardappelsalade en andere mayonaiseachtige salades. Op dit moment eet ik ook ongeveer 6 keer per dag, maar dat heeft te maken met mijn GBP; daar kom ik straks op terug.

Het verhaal van de 66-jarige Jan Hoondert in De Telegraaf van 5 augustus 2023 raakte me als een bliksemflits. Niet alleen had hij hetzelfde gewicht als ik voor zijn operatie, maar ook dezelfde leeftijd. 139 kg en een BMI van 39. Ik zag zijn foto van voor en na de operatie, en het verschil was intens! Het maakte een levensbepalende indruk op mij, maar dat wist ik toen nog niet.

In augustus 2023 was Weight Works in zicht.

Het inlezen was begonnen. Tientallen verhalen van bijna alleen vrouwen. Ik las de vele ervaringen en sommige waren niet oké, maar de meesten wel. Sommige vrouwen waren 30 kg, anderen 40 kg en weer anderen zelfs 60 kg afgevallen. Mijn eerste afspraak was met mijn eigen huisarts, want je hebt voor een vergoeding van je zorgverzekeraar wel een ‘verwijzing’ van je huisarts nodig. Ook moest ik controleren of mijn verzekering wel een contract had met Weight Works. Weight Works meldde tijdens ons eerste telefonisch contact dat wanneer de verzekeraar het niet helemaal zou vergoeden, zij de rest zouden bijleggen. Mijn eerste fysieke afspraak was gemaakt.

6 oktober moest ik naar Amersfoort voor de screening. Dan heb je een gesprek met vier personen die samen bepalen of ik geschikt was voor een maagverkleining. De psycholoog was een harde dobber voor mij. De arts vond dat de manier waarop ik met voeding omging nog een probleem was. Ik had vooral een mentaal probleem met voeding. Met name de keuzes voor vet en ongezond voedsel hebben zowel mijn dochter als ik een ongezonde relatie mee. Dat klopt wel. Ik zei haar ook: wanneer mijn maag zo klein is dat er niet meer in kan, dan zal dat probleem ook opgelost worden, wat een bullshitverhaal is van mij natuurlijk. Ze had wel gelijk, maar ik wilde door. Nu ik geopereerd ben, lijkt het alsof ik diep van binnen weet wanneer ik te veel ongezond eet, dat dit mij beïnvloedt en uiteindelijk tot ziekte leidt. Wat ik eet, mag soms ongezond zijn, maar ik moet opletten dat het merendeel dat ik naar binnen schuif goed voedsel is. De diëtist legde mij duidelijk uit wat er allemaal zou gaan veranderen m.b.t. voedsel. Dat deed de lifestylecoach eigenlijk ook, met wat andere nuances, denk aan beweging enz. Daarna sprak ik met de internist die mij heeft geholpen om de psycholoog te vermijden. Zij wilde dat ik eerst mijn relatie met voedsel herstelde, terwijl hij, gezien mijn lichamelijke kwetsbaarheden, vond dat de operatie moest doorgaan vanwege mijn hoge suikerspiegel, cholesterol, bloeddruk en vatenhistorie.

Een chirurg gaf deze dag een uitvoerige uitleg over wat er allemaal ging gebeuren. Ik merkte dat van de 12 mensen die er geholpen moesten worden in deze groep, twee mannen waren. Een oververtegenwoordiging. Er zijn toch zat mannen met obesitas!? Vrouwen zitten er meer mee dan mannen, denk ik. De spiegel is al een hele lange tijd geen vriend meer van mij. ‘Ik’ ben niet alleen mijn hoofd, zullen we maar zeggen. Het merendeel is lijf en wat voor lijf!

Wat mij is bijgebleven van de presentatie, is dat obesitas zijn oorsprong vindt in de hersenen en niet in hormonen. Bij iemand met obesitas zijn de hormonen die vrijkomen tijdens het eten en die ervoor zorgen dat je hongergevoel op tijd stopt, verstoord. Een nieuw gegeven voor mij en een opluchting voor allen die aanwezig waren. Ik hoorde zuchten van verlichting. Maar natuurlijk? Je wordt niet dik van hormonen, wel van te veel en vooral ongezond eten. Dat ‘te veel’ eten is dus in deze context discutabel, maar ‘ongezond’ is en blijft altijd je eigen keuze. Wachten.

Na de informatiedag en de gesprekken moest ik wachten op het ‘oordeel’. De lifestylecoach, diëtist, internist, psycholoog en de chirurg moesten samen beslissen wiens leven ze voorgoed zouden veranderen. Na anderhalve week plotseling een telefoontje van de chirurg. It giet oan! Oftewel: u wordt geopereerd op 13 november 2023. Ik wist niet zo goed of ik moest juichen; de twijfel sloeg toe. Ik bedankte hem verschillende keren. Maar dan: “Uw leeftijd was en is wel een issue, maar uw lichamelijke conditie is nog zo goed dat wij het wel aandurven”. Natuurlijk had ik gelezen dat er bij verschillende klinieken een leeftijdsgrens was, 60 jaar, en ik was toen 67 en 10 maanden. Het blijkt dat al dat fietsen (gecompenseerd) toch nog goed van pas is gekomen. Nog meer inlezen. Ik was al een tijdje lid van verschillende FB-groepen, maar merkte al snel dat ik als man niet heel erg veel te zoeken had tussen al die dames. Een man gaat waarschijnlijk heel anders om met een maagverkleining. Ik denk dat het voor een vrouw veel meer meespeelt hoe ze eruitziet. Ik genoot van mijn maaltijden; ze waren groot en vaak niet heel erg gezond. Ik besloot de voorlaatste dag in het Van der Valk-hotel te logeren. Ik wilde absoluut niet te laat komen, ook al omdat ik als een van de eersten geopereerd zou worden. M’n dochters en mijn vrouw genoten in het Van der Valk van ons diner en ik van mijn laatste ‘grote maaltijd’.

De grote dag

Ik was er twee uur te vroeg; ik hield het niet meer uit op mijn hotelkamer. De kamer waar ik een nacht moest slapen was voorbeeldig en veel beter dan de kamer bij Van der Valk. Een luxe douche, maar er werd mij direct medegedeeld dat ik niet mocht douchen. Tegen mijn dochter, die in dezelfde kliniek behandeld werd, werd dit niet gezegd. Vreemd altijd. Ik moest lopend naar de voorkamer van de operatiekamer. De grote stoel waarin ik mocht zitten, bleek later ook de operatietafel te zijn. Ik had het koud, verschrikkelijk koud. Er lagen nog meer mensen te wachten; er waren verschillende chirurgen en operatiekamers. ‘Een fabriek waar volgevreten mensen behandeld worden’, dacht ik. Het leek een aandoenlijk gegeven, maar het was een ‘hormoonfout’ in het brein van ons. Dat was ons allemaal nu wel duidelijk.

Ik kreeg een kapje voor mijn neus en mond en de vriendelijke operatieassistent vroeg mij aan mijn volgende vakantiebestemming te denken, dus ik dacht aan thuis. Voorzichtig probeerde ik mij te bewegen. Ik lag plat op in bed in mijn kamer. Het was godzijdank een eenpersoonskamer. Ik heb niets mee om bij vreemden te slapen. Geluiden, gesprekken waar ik niets mee heb, enz. Laat mij maar gewoon alleen. De eerste zusters waren geweest en ze bleven vragen of ik al gelopen had, want de ingespoten CO₂ moest zo snel mogelijk via bekende uitgangen weer mijn lijf verlaten. Bij niet voldoende bewegen zou je onnodig pijn kunnen lijden. Dus ik ging lopen nadat ik voorzichtig mijn buik bekeek en de vijf pleisters zag die de kleine wondjes afdekten. Ik kon mij absoluut niet voorstellen wat ze allemaal gedaan hadden vanbinnen en hoe mijn ‘nieuwe kleine maag’ er nu uit zou zien.

De situatie was eigenlijk wel oké, maar dat was pas nadat ik de verpleegkundige had gemeld dat mijn pijngrens inmiddels een negen was en hij morfine gaf. Een hele injectie nog wel. Ik wist wat dit betekende; ik had hem eerder gehad na mijn bypass van een slagader in mijn been.Ik dommelde goed weg, net zoals de pijn in mijn rug en buik. De nacht verliep eigenlijk vlekkeloos; ik was een paar keer wakker en bleef op mijn rug liggen. Dit zou nog meer dan een week zo blijven. Het draaien op mijn zij deed ontzettend zeer. In de ochtend at ik een beschuitje, maar het voelde alsof ik voor het eerst in mijn leven at. Ik was bang iets kapot te maken en kauwde overdreven lang. Ik kauwde zelfs op yoghurt. Mijn dochter haalde mij op in Amersfoort en dat was een pijnlijke geschiedenis in de auto. Ieder hobbeltje in de weg werd heftig ervaren in mijn buik en maagstreek.

De eerste weken na de operatie.

De eerste weken at ik gepureerde groentes en soep, heel veel soep. Ik moest leren kleine hapjes te nemen. Wanneer ik te grote happen nam, kreeg ik verschrikkelijke niesbuien, alsof mijn nieuwe maag protesteerde door te niezen. De kleine porties begonnen mij op te breken, niet fysiek, maar psychisch. Dat uitte zich tijdens een eerste etentje buiten de deur. Ik was met mijn dochters en vrouw in een hotel Van der Valk. Ik durfde niet een heel menu te bestellen en besloot alleen voor een bescheiden voorgerecht te gaan. Daarna heb ik nog een paar kleine stukjes vlees van mijn dochter gepikt en dat was genoeg. Daarna keek ik toe hoe iedereen zijn bord leegat. Dat is iets waar ik aan moet wennen. Wat ik nog steeds leer, is veel langzamer te eten, ook al wordt je eten koud. Nog steeds heb ik veel niesbuien net na het eten, wat een teken is dat ik te snel eet. Het kleine maagje probeert het te snel aangeleverde voedsel een fatsoenlijk plekje te geven. Alles wat met eten en drinken te maken heeft, is wennen. Je moet opnieuw leren eten. Voor de operatie was ‘uitbuiken’ op de bank niet altijd een lekkere toestand: puffen en boeren. Nu is het simpelweg pijnlijden. Langzaam, heel langzaam leer ik om niet te veel en/of te snel te eten. Was het ‘de goede stap’ van mijn leven?

Mijn mini gastric bypass was het beste wat ik voor mijn gezondheid kon doen. Niet alleen mijn gezondheid, maar ook mijn psychisch welzijn, want dat heeft er ontegenzeggelijk mee te maken. Bloeddruk is weer normaal, net zoals mijn suiker- en cholesterolwaardes. Nu is het een jaar plus 1 maand geleden. Dertien november 2023 verdeelden de artsen van Weight Works mijn maag in tweeën. Plotseling was de belevenis van voedsel en het opeten in een andere lichamelijke en geestelijke dimensie geplaatst. Ik moet ermee leren dealen en langzaam lukt dat ook. Samen met mijn dochter, die mij zo snel zag afvallen en ook haar maag liet verkleinen. Zij is nog jong en heeft het grootste gedeelte van haar leven nog voor zich. Ze is zo verschrikkelijk blij en al 25 kg kwijt en ik ben supertrots op haar.

Tekst

TOP