Inleiding.

 

1967 werd de eerste GBP uitgevoerd sindsdien is er veel verandert. Niet alleen in de methode maar ook in de voorbereiding en nazorg met betrekking tot maagverkleiningen. Er zijn drie soorten maagverkleiningen: 1^e de GBP met twee aansluitingen, en een nieuwe aansluiting van je dunne darm op je nieuwe maag de twee aansluiting van je oude maag op je dunne darm. 2^e Mini GBP met maar 1 aansluiting van je nieuwe maag  op de dunne darm. (De mijne) 3^e De sleve, geen ‘nieuwe’ aansluitingen alleen de maag kleiner maken. De laatste kan een vervelende bijwerking hebben: maagzuur.

 

Nu worden er in Nederland per jaar ongeveer 10.000 GBP uitgevoerd en het groeit nog ieder jaar. Het is tegenwoordig of Ozempic (een medicijn voor diabetici) of een maagverkleining. De eerste kost je rond de twee a drie honderd euro per maand en de tweede gemiddeld 10.000 euro eenmalig. Die wordt vergoed, als je een BMI hebt van boven de 40. Minder kan ook maar dan moet je ernstig onderliggende problemen hebben dan wordt de hele operatie ook vergoed. Je moet hiervoor wel een verwijzing van je huisarts hebben. Denk aan vaataandoeningen, ernstige suiker en of verhoogd cholesterol maar er zijn nog wel wat aandoeningen die je vrijwaren het bedrag alleen te moeten ophoesten.

Iedereen weet nu wel dat te veel kilo’s je levensvreugde kan vergallen en dat het verschrikkelijk ongezond is. Je leeft ‘bewezen’ enkele jaren korter. Nou ja, ‘jaren korter?’ Op een leeftijd van pakweg een dikke tachtig jaar? Wat maakt het uit!? Veel! Het gaat om de kwaliteit van die jaren. Het gaat erom hoe vaak je bij de dokter bent om weet ik niet wat voor klachten die allemaal te herleiden zijn aan te vraatzucht. Het gaat mij ook om te kwaliteit. Dat is de reden dat ik mijn mini bypass aangevraagd heb bij Weight Works in Amersfoort.

Miljoenen mensen tobben met hun overgewicht en slepen de vele kilo’s te veel dagelijks met zich mee. In alle seizoenen puffen en kreunen ze onder hun gezicht en hebben bijna altijd te warm. Het kost de Nederlandse samenleving tientallen miljarden per jaar.

 

                                                                     Mijn motivatie.

 

Ik woog 141 kilo en met mijn 192cm aan lengte nog niet eens zo dramatisch. Ik zou een mooie glimmende middenklasser in het hoge segment kunnen kopen van het geld dat ik inmiddels al uitgeven had in mijn leven om mijn gewicht onder controle te krijgen. Weight Watchers, ik ben wel vier keer een full member geweest. New Fysics, ik behoorde een keer of drie tot hun familie. Ze waren de duurste met hun dure supplementen en intensieve coaching, duizenden euro’s per keer. Soms viel ik een kilo of vijftien af, net zoals bij Weight Watchers. Dan heb ik het nog niet gehad over de talloze boeken en online trainingen, werkelijk duizenden euro’s. Het heeft niets maar dan ook niets geholpen. Telkens viel ik weer terug in mijn oude en herkenbare gewoontes: bord leegeten waarbij je bijna chronisch te veel opschepte.

Ik ben een groot fan van mayonaise, voor de Zaanse is verschrikkelijk lekker en een verontrustende vijand van je aderen. Alle gerechten met mayonaise waren mijn favorieten. Ik denk nog wel eens aan de bakken aardappel salades, met name het huismerk van AH. Zo’n bak van bijna een kilo ging er binnen een paar dagen doorheen. Veel eten en de verkeerde dingen eten maakte mij een monster van vet en water.

Plotseling woog ik 141 kilo. ‘Hoe kan dat?’ Mijn verontwaardiging stikte altijd in mijn eigen leugen. ‘Ik fiets 180km per week’, was een mooie gedachte terwijl er tegelijkertijd, ‘Maar je vreet voor 1600km per week’, door mijn hoofd schoot. Mijn grootste domheid is m’n leugen over wat ik at en de hoeveelheid maar vooral ook de tijden dat ik at.

Ondertussen schoot mijn suiker en cholesterol omhoog. Voor de cholesterol kreeg ik inmiddels statines voor diabetici was het nog net niet nodig maar zou ik zo doorgaan met ongezond leven dan zou type 2 diabeet zeker mijn ongekozen doel worden. Ik ben al vaat patiënt door een aneurysma in mijn been. Een vijf uur durende bypass was het logische gevolg.

 

                                                                  Eten in mijn jeugd.

 

Belangrijke stappen met betrekking tot voeding, en hoeveel, worden in je je jeugd gezet. Alhoewel het hormonaal bepaalt is hoeveel je eet en dat is bij eenieder anders. Het is gedeeltelijk ook genetisch bepaalt. Dit stuk over mijn jeugd gaat bijna helemaal over hoe wij aten als gezin en wat wij zoal aten. Er is veel meer te vertellen en wanneer het allemaal roze geur en maneschijn zou zijn zou ik de hardste leugen van mijn leven schrijven. Maar die gebeurtenissen bepaalde in grote lijnen mijn leven wel maar niet mijn obesitas. Denk aan de sekte waarin wij met z’n alleen vele jaren gevangen zaten. Het misbruik en lichamelijke en psychische mishandelingen. Maar hee, het waren de jaren zestig, iedereen zocht zichzelf en velen leerde zichzelf opnieuw uit te vinden. Jeugdzorg bestond nog niet in alle contexten die thans gelden. Toen hadden we zoiets als de kinderbescherming maar een pak rammel kon gewoon gegeven worden ook als je er bont en blauw van was. Genoeg daarover.

Van mijn moeders kant hadden velen overgewicht en obesitas. Ik heb mijn moeder en haar moeder nooit slank gezien. Ale mijn broers hebben overgewicht net zoals mijn zusters. Ik kan stellen dat mijn halfzuster te vroeg is overleden (58 denk ik) mede door haar slechte leef en eetgewoontes. Net zoals de broer die een jaar jonger was dan ik, hij is slechts 60 jaar geworden en gestorven aan een hartaanval. Maar ook veel te dik en zeer slechte leef en eetgewoontes. Roken deden ze ook alle twee. Ik doe het niet meer en drink met mate.

Wij waren met z’n achten thuis. In de ochtend werd en een grote melkkoker (5 liter) gevuld met melkpoeder en water want pakken melk waren niet meer te betalen voor mijn ouders. Ze kochten balen van 25kg die volgens mijn herinneringen een paar weken meegingen. We kookten de havermout in de melk en het goorste was wanneer de melkpoeder niet goed doorgeslagen was, gemengd was. Keukenmachines kenden wij niet, we hebben het over de jaren 1960 tot 1970. Ik werd 5 in 1960. Er gingen ook kilo’s witte suiker doorheen per week. En de pap was iedere ochtend schoon op. Mijn vader zat in de metaal en had een zware lichamelijke baan. Die nam iedere ochtend zo’n acht boterhammen mee naar werk en zijn havermoutpap bord was een ‘dieplader’.

De man was bijna twee meter en leek op Conan de Babarian. Zijn spieren waren natuurlijk en grotesk en dat allemaal zonder sporten. Het was een beest, ook in zijn agressie. Zijn handen leken op boorplatformen wanneer hij ze in de keuken liet wapperen dan voelde je dat in je slaapkamer. Hij at als een bootwerker met een zeer oude vork. Niemand in ons gezin probeerde zelfs met die vork te eten. Het vreemde aan die vork was dat ze vier vlijmscherpe punten had en als je als eerste het vlees wilde pakken begreep hoe scherp ze waren.

Hij verdiende het meest, was de baas van het gezin. Melkpoeder was niet het enige wat we groot moesten inkopen. Denk aan kolen. We hadden een kolenhok in de schuur van ons appartementengebouw. Tenminste zo heet het nu toen hete het gewoon flatgebouw. Een kamer en suite grenzend aan de huiskamer was de slaapkamer van mijn ouders. Ik schat nu dat de hele flat een oppervlakte van 60m2 had waar wij dus met zijn achten op leefde. Met de en suite was het een vierkamerflat. Een kamer met twee stapelbedden voor de jongens en een kamer met de twee zussen. In het centrum van de flat lag de zeer smalle badkamer waar de wasmachine stond en het was lavet. Je kon er niet met z’n tweeën passeren. De keuken was tevens de doorgang naar een klein balkon dat was voor de jongens, en ikzelf dus, een bekend levensreddend balkon. Meermalen per maand vluchtte we via het balkon van 1 hoog naar beneden wanneer de twee boorplatformen de voordeur blokkeerden. Maar ik wijd uit, niet de bedoeling. De grote inkopen van voedsel.

Mijn vader reisde minimaal 1 maal maand naar Zeeland voor zijn hobby en voor een mud aardappelen (ongeveer 70kg). Dat ging schoon op. We aten altijd wat de pot schaftte. Er was geen keuzevrijheid. Ik kan mij niet herinneren dat ons gevraagd werd waar we trek in hadden deze dag. Dit was ook afhankelijk wat mijn vader op zijn volkstuin had staan aan groentes. Wanneer het de grond uit moest of gewoon geplukt, afgesneden dan aten we dat dagen achter elkaar. Spruiten waren een letterlijke nachtmerrie voor mij. Iedereen aan tafel vrat ze letterlijk, ik snoepte en kokhalsde. Voor mijn vader een rode lap en ik werd ontelbare keren van tafel gestuurd en moest het zonder eten doen. Hij vond dat het bord leeggegeten moest worden, ongeacht wat erop lag. Nu hebben mijn moeder en ik in mijn jeugd een goede band gehad. Vaak kwam ze heimelijk, wanneer die ouwe op de bank lag te pitten, mij een bord aardappelen met appelmoes brengen en alles in minstens 2cm jus. Zo was ze wel, ze kon het niet aanzien dat haar kind zonder eten moest slapen. Maar bij ontdekking kon zij ook zo van het balkon af.

Eten was belangrijk, nog niet eens zozeer voor mijn vader maar wel voor mijn moeder. Vaak werd ik, de oudste van de jongens, op pad gestuurd om paling te halen in Burgerveen, we woonden in Leiden. Met de fiets en later met de brommer van mijn moeder ondanks het feit dat ik nog geen zestien was. Mijn moeder vond haar trek vele malen belangrijker, mijn vader had meer het tegenovergestelde en dan maar hopen dat je het balkon op tijd bereikte.

Mijn moeder kookte een geweldige palingsoep met mosterd. Ze sneed ze in drie stukken en liet de rouwe paling zachtjes gaarkoken. De hele familie was er gek op. Het was niet alleen de mosterd maar vooral de roomboter die veel smaak gaf aan de paling. Een supervet gerecht dat minstens twee keer per maand gegeten werd. Mijn moeder had het talent om heerlijk te koken. Ze kwam dan ook uit een horecafamilie. Haar broers zaten allemaal in de horeca. De een bestierde een Bowling en eetgelegenheid en de ander was een zetbaas bij de horeca van een groenteveiling in Katwijk. Dan had ze nog een broer die oberde. Ze konden allemaal wel koken.

Mijn oma was fors mijn opa exact hetzelfde bij mijn vader en moeder. Die genen strijdt met betrekking tot aanleg dik te worden heb ik dus duidelijk van mijn moeder.

Ik ga nog even door over wat wij vroeger in ons gezin aten. Gekookte paling was niet enige wat vet was. De jus over het eten was niet om het eten smakelijk en soepel te maken maar was om het te laten drijven. Mijn moeder bakte het vlees in een pakje roomboter en gooide er daarna slechts2 a 300 ml water bij. Gemiddeld 3 a 4kg aardappelen per dag. Het lag er een beetje aan welke groentes mijn vader in overvloed had in zijn tuin. Blad sla was geen favoriet van mij en het vulde ook niet zo lekker als broccoli we aten dan nog meer aardappelen ter compensatie.

Snoep kregen we niet zoveel. Het gezinsinkomen was niet slecht mijn vader verdiende ongeveer 2000 gulden per maand en dat was voor de zestiger jaren behoorlijk goed.

Snoep stalen wij in behoorlijke hoeveelheden bij Waayer, een kruidenier in Leiden Zuidwest. Dit totdat er een Bounty reep langs mijn been op de grond viel terwijl ik dacht dat het goed vastzat tussen mijn broekriem. Ik was het haasje zonder snelle haas zonder snelle haas te kunnen zijn. Het wed politiewerk en ik kon een paar weken niet lopen van de pijn. De mokerslagen van mijn vader waren dit keer intenser dan alle andere keren.

 

                                                                    Eten tot de GBP

 

Of het nu door mijn jeugd en opvoeding kwam of niet: ik bleef veel eten. Meer dan voldoende. Van mijn 20^ste tot mijn 66^ste ben ik een veelvraat geweest. Ik dronk veel whisky met cola light, soms een halve liter sterke drank per avond. Iedere week minstens 1 keer Chinees waarbij ik makkelijk een bak nasi met vlees en groenten op kon. Ik trouwde met mijn tweede vrouw toen ik ongeveer 30 was, wij zijn in totaal 16 jaar bij elkaar geweest. Het was een goed mens die mij niets in de weg lag behalve dan dat zij het absoluut niet leuk vond dat ik doordeweeks een Chineesje haalde. Dat kon echt niet. Ik woog in die tijd ongeveer 100kg, best een overgewicht maar nog geen obesitas. Ik liep ontzettend veel hard en liep ook halve en hele marathons. Ik at en dronk heel veel alcohol ook en had het idee-fixe dat ik aan het compenseren was: ‘zoveel slechts tegenover zoveel goeds’. Maar op je hoofd na heeft je lichaam geen hersens en wat je verzint om een slecht geordend leven m.b.t. ‘inname’ van wat dan maar ook is jezelf op een enorme manier voor de gek houden.

Eten was en is voor mij een dwangmatig gegeven. Het heeft vooral met ‘lekker, veel en vet’ te maken. Vet verzadigd een appel niet. Ik sportte nog steeds veel. Ik denk dat het ongeveer 2015 was en ik was langzaam maar gestaag doorgegroeid naar 128 kg. In 2016 merkte een vaatchirurg op dat ik een aneurysma. Dit naar aanleiding weer naar een onderzoek bij mij van het syndroom van Marfan. Ik kreeg direct een bypass aan de knieslagader in mijn been van zes uur. Ze moesten een goed bloedvat uit mijn bovenbeen zoeken. Het was de eerste waarschuwing. Een waarschuwing van mijn lichaam dat het vaatstelsel van mijn familie niet geweldig sterk was. Een bewijs van het vroege sterven van mijn oudste zus aan hersenbloedingen. Ook mijn moeder stierf hieraan op 69 jarige leeftijd. De tweede waarschuwing was het plotselinge overlijden van een broer die een jaar jonger was dan ik. Hij leefde, zoals ik al eerder aangegeven heb, Bourgondisch. Een directe en fatale hartaanval in juli 2018 maak een einde aan zijn 60-jarige leven.

Voor het eerst kwam New Fysic in mijn leven. Met al hun supplementen en coaching viel ik al snel 15 kg af. Het nadeel is dat het ontzettend duur is. Ik woog even beneden de 120kg en zag het leven weer zitten. Ik sportte nog steeds veel en ook daarom leek het nog enigszins beheersbaar mijn gewicht. Maar ondertussen werd het mij wel duidelijk dat ik mijn knieën aan het verspelen was. Ook de Weight Watchers kwamen weer langs, altijd voor een paar maanden. Nooit langer. Vaak was ik de enige man en tussen al die vrouwen die het alleen over hun gewichten en kinderen hebben is dit verre van een leuke omgeving voor een man. Ik begon mij steeds wanhopiger te voelen. Kon ik dat ‘vreten’ nou echt niet onder controle krijgen! Schreeuwde het vaak in mijn hoofd. Ik was vaak boos op mijzelf en de koelkastdeur maakte het dan weer goed met mij.

Heidi, mijn vrouw, zei het verschillende keren per dag: ‘jij eet de hele dag’. Ze hoorde de koelkastdeur maar open en dicht gaan en zag mij dan weer kauwend terugkomen. Er lag altijd van alles in: gerookte kip, gebakken kip, aardappelsalade en andere mayonaise achtige salades. Op dit moment eet ik ook ongeveer 6 keer per dag maar dat heeft te maken met mijn GBP daar kom ik straks op terug.

Het verhaal van de 66-jarige Jan Hoondert in de telegraaf van 5 augustus 2023 sloeg bij in als een bliksem. Niet alleen had hij hetzelfde gewicht als ik voor zijn operatie maar ook dezelfde leeftijd. 139kg en een BMI van 39. Ik zag zijn foto van voor de operatie en erna, een intens verschil! Het maakte een levens bepalende indruk op mij maar dat wist ik toen nog niet.

 

                                                Weight Works in zicht augustus 2023

 

Het inlezen was begonnen. Tientallen verhalen van bijna alleen vrouwen. Ik las de vele ervaringen en sommige waren niet ok maar de meesten wel. 30 Kg, 40 sommige waren 60 kg afgevallen. Mijn eerste afspraak was met mijn eigen huisarts want je hebt voor een vergoeding van je zorgverzekeraar wel een ‘verwijzing’ van je huisarts nodig. Ook moest ik controleren of mijn verzekering wel een contract had met Weight Works. Weight Works meldde tijdens ons eerste telefonisch contact wanneer de verzekeraar het niet helemaal zou vergoeden zij de rest zouden bijleggen. Mijn eerste fysieke afspraak was gemaakt.

6 Oktober moest ik naar Amersfoort voor de screening. Dan heb jee gesprek met vier personen die samen bepalen of ik geschikt was voor een maagverkleining. De psycholoog was een harde dobber voor mij. Zijn vond dat de manier hoe ik met voeding omging nog een probleem. Met name mijn mentale probleem met voeding. Met name de keuzes voor vet en ongezond voedsel waar ik, maar ook mijn dochter, een ongezonde relatie mee hebben. Dat klopt wel. Ik zei haar ook wanneer mijn maag zo klein is dat er niet meer in kan dan zal dat probleem ook opgelost worden wat een bullshit verhaal is van mij natuurlijk. Ze had wel gelijk maar ik wilde door. Nu ik geopereerd ben lijkt het wel dat ik diep in mijn wezen weet wanneer ik te veel ongezond eet mijzelf ermee heb en uiteindelijk ziek zal worden. Wat ik eet nu mag soms ongezond zijn maar ik moet opletten dat het merendeel wat ik naar binnen schuif goed voedsel is. De diëtist legde mij duidelijk uit wat er allemaal zou gaan veranderen m.b.t. voedsel dat deed de lifestylecoach eigenlijk ook met wat andere nuances denk aan beweging enz. Daarna de internist die mij gered heeft van de psycholoog. Zij wilde dat ik mijn relatie met voedsel eerst ging herstellen en hij vond, gezien mijn lichamelijke kwetsbaarheden, dat de operatie wel moest doorgaan gezien mij hoge suikerspiegel, cholesterol, bloeddruk en vaten geschiedenis.

Een chirurg gaf deze dag een uitvoerige uitleg over wat er allemaal ging gebeuren. Ik merkte dat van de 12 mensen die er geholpen moesten worden in deze groep, twee mannen waren. Een oververtegenwoordiging. Er zijn toch zat mannen met obesitas!? Vrouwen zitten er meer mee dan mannen denk ik. De spiegel is al een hele lange tijd geen vriend meer van mij. ‘Ik” ben niet alleen mijn hoofd zulklen we maar zeggen. Het merendeel is lijf en wat voor lijf!

Wat mij bij is gebleven van de presentatie is dat obesitas zijn oorsprong vindt in de hersenen versus hormonen. De hormonen die vrij moeten komen als je eet en je hongergevoel op tijd zou moeten stoppen is verstoord bij iemand met obesitas. Een nieuw gegeven voor mij en een opluchting voor allen die aanwezig waren. Ik hoorde zuchten van verlichting. Maar natuurlijk? Je wordt niet dik van hormonen wel van te veel en vooral ongezond eten. Dat ‘te veel’ eten is dus in deze context discutabel maar ‘ongezond’ is en blijft altijd je eigen keuze.

 

                                                                             Wachten

Na de informatiedag en de gesprekken moest ik wachten op het ‘oordeel’. De lifestylecoach, diëtist, internist, psycholoog en de chirurg moesten samen beslissen wiens leven ze voorgoed zouden veranderen. Na anderhalve week plotseling een telefoontje van de chirurg. It giet oan! Of te wel: u wordt geopereerd op 13 november 2023. Ik wist niet zo goed of ik moest juichen, de twijfel sloeg toe. Ik bedankte hem verschillende keren. Maar dan: “Uw leeftijd was en is wel een issue, maar uw lichamelijke conditie is nog zo goed dat wij het wel aandurven”. Natuurlijk had ik gelezen dat er bij verschillende klinieken een leeftijdgrens was, 60 jaar en ik was toen 67 en 10 maanden. Is al dat fietsen (Gecompenseerde) toch nog goed van pas gekomen.

Nog meer inlezen. Ik was al een tijdje lid van verschillende FB-groepen maar merkte al snel dat ik als man niet heel erg veel te zoeken had tussen al die dames. Een man gaat waarschijnlijk heel anders om met een maagverkleining. Ik denk dat het voor een vrouw veel meer meespeelt hoe ze er uit ziet.

Ik genoot van mijn maaltijden, ze waren groot en vaak niet heel erg gezond. Ik besloot de voorlaatste dag in het Van der Valk hotel te logeren, ik wilde absoluut niet te laat komen ook al omdat ik als een van de eerste geopereerd zou worden. M’n dochters en mijn vrouw genoten in het Van der Valk van ons diner en ik van mijn laatste ‘grote maaltijd’.

 

                                                                      De grote dag

 

Ik was er twee uur te vroeg, ik hield het niet meer uit op mijn hotelkamer. De kamer waar ik een nacht moest slapen was voorbeeldig en veel beter dan de kamer bij Van der Valk. Een luxe douche maar er werd mij direct medegedeeld dat ik niet mocht douchen. Tegen mijn dochter die in dezelfde kliniek behandeld werd, werd dit niet gezegd. Vreemd altijd.

Ik moest lopend naar de voorkamer van de operatiekamer. De grote stoel waarin ik mocht zitten bleek later ook de operatietafel te zijn. Ik had het koud, verschrikkelijk koud. Er lagen nog meer mensen te wachten, er waren verschillende chirurgen en operatiekamers. ‘Een fabriek waar volgevreten mensen behandeld worden’, dacht ik. Het leek een aandoenlijk gegeven maar was een ‘hormoon fout’ in het brein van ons. Dat was ons allemaal nu wel duidelijk.

Ik kreeg een kapje voor mijn neus en mond en de vriendelijke operatieassistent vroeg mij aan mijn volgende vakantiebestemming te denken dus ik dacht aan thuis.

Voorzichtig probeerde ik mij te bewegen. Ik lag plat op in bed in mijn kamer. Het was god zei dank een één persoons kamer. Ik heb niets mee om bij vreemden te slapen. Geluiden, gesprekken waar ik niets mee heb enz. Laat mij maar gewoon alleen. De eerste zusters waren geweest en ze bleven vragen of ik al gelopen had want de ingespoten CO2 moest zo snel als mogelijk via bekende uitgangen weer mijn lijf verlaten. Bij niet voldoende bewegen zou je onnodig pijn kunnen lijden. Dus ik ging lopen nadat ik voorzichtig mijn buik bekeek en de vijf pleisters zag die de kleine wondjes afdekten. Ik kon mij absoluut niet voorstellen was ze allemaal gedaan hadden vanbinnen en hoe mijn ‘nieuwe kleine maag’ er nu uit zou zien.

De was eigenlijk wel ok maar pas nadat ik de verpleegkundige gemeld had dat mijn pijngrens inmiddels een negen was en zijn morfine gaf. Een hele injectie nog wel. Ik wist wat dit betekende ik had hem eerder gehad na mijn bypass van een slagader in mijn been.

Ik dommelde goed weg net zoals de pijn in mijn rug en buik. De nacht verliep eigenlijk vlekkeloos, ik was een paar keer wakker en bleef op mijn rug liggen. Dit zou nog meer dan een week zo blijven. Op je zij draaien deed ontzettend zeer.

In de ochtend ad ik een beschuitje maar had het gevoel dat ik voor het allereerst van mijn leven at. Ik was bang iets kapot te maken en kauwde overdreven lang. Ik kauwde zelfs op yoghurt.

Mijn dochter haalde mij op in Amersfoort en dat was een pijnlijke geschiedenis in de auto. Ieder hobbeltje in de weg werd heftig ervaren in mijn buik en maagstreek.

 

                                                          De eerste weken na de operatie.

 

De eerste weken at ik gepureerde groentes en soep, heel veel soep. Ik moest leren kleine hapjes te nemen. Wanneer dat toch te grote happen werden kreeg ik verschrikkelijke niesbuien alsof mijn nieuwe maag protesteerde via het niezen.

De kleine porties begonnen mij op te breken, niet fysiek maar psychisch. Dat uitte zich tijdens een eerste etentje buiten de deur.

Het was met dochters en vrouw in een hotel Van der Valk. Ik durfde niet een heel menu te bestellen en besloot alleen voor een bescheiden voorgerecht te gaan. Daarna heb ik nog een paar kleine stukjes vlees van mijn dochter gepikt en dat was genoeg. Hierna zat ik te kijken hoe iedereen zijn bord leegat. Dat is wennen. Wat ik nog steeds leer is veel langzamer te eten ook al wordt je eten koud. Nog steeds heb ik veel niesbuien net na het eten wat een teken is dat ik te snel eet. Het kleine maagje probeert het te snel aangeleverde voedsel een fatsoenlijk plekkie te geven.

Alles wat met eten en drinken te maken heeft is wennen. Je moet overnieuw leren eten. Voor de operatie was ‘uitbuiken’ op de bank niet altijd een lekkere toestand: puffen en boeren. Nu is het simpelweg pijnlijden. Langzaam, heel langzaam ga ik het laten te veel en of te snel eten.

Was het ‘de goede stap’ van mijn leven?

Mijn mini gastric bypass was het beste wat ik voor mijn gezondheid kon doen. Niet alleen mijn gezondheid maar ook mijn psychisch welzijn want dat heeft er ontegenzeggelijk mee te maken. Bloeddruk is weer normaal net zoals mijn suiker en cholesterol waardes.

Nu is het een jaar plus 1 maand geleden. Dertien november 2023 verdeelden de artsen van Weight Works mijn maag in tweeën. Plotseling was de belevenis van voedsel en het opeten in een andere lichamelijke en geestelijk dimensie geplaatst. Ik moet er mee leren dealen en langzaam lukt dat ook. Samen met mijn dochter die mij zo snel zag afvallen en ook haar maag liet verkleinen. Zij is nog jong en heeft het grootste gedeelte van haar leven nog voor zich. Ze is zo verschrikkelijk blij en al 25kg kwijt en ik ben super trots op haar.